یک دفتر سالنامه خریدم و قصد کردم که امسال با برنامه و یک روتین ثابت پیش برم ، برای خودم یک اجبار چهل روزه تعیین کردم که تعدادی عادت خوب رو در این چهل روز انجام بدم و عنوان چله رو گذاشتم (چله ریاضت کشی) که برخودم غلبه کنم و در مقابل  این سختی ها چهل روز رو با اراده بالا بگذرونم.

دو هفته ای از این چله گذشته و کمو بیش دارم طبق روال پیش میرم ، ولی به این فکر می کنم که آیا واقعا قراره ریاضت کشی باشه و با سختی این چهل روز رو بگذرونم ، چرا دید من نسبت به زندگی سختی کشیدن شده ، میخوام بهترین نمره دانشگاه رو بگیرم باید سختی بکشم ، میخوام پول دربیارم باید سختی بکشم ، میخوام کار پیدا کنم باید سختی بکشم ، میخوام برای ارشد بهترین دانشگاه قبول بشم باید سختی بکشم. همش سختی ...

بعد به این فکر میکنم که واقعا این سختی ها انتهایی هم در پیش خواهد داشت ، یا قراره هر روزم رو اینجوری پیش ببرم ، پس کی قراره لذت کارم رو ببرم 

یک هدف الان مشخص کردی فردا بهش رسیدی ، آیا اهداف دیگری در ذهن نداری ؟ آیا به همون هدفی که محقق شد بسنده می کنی؟

یقینان اهداف جدیدی در ذهنت شکل میگیره که قطعا هدف وقتی محقق میشه که بابتش تلاش کرده باشی.

ولی یک هدف نهایی وجود داره و اون هم عبودیت هست ...

خلاصه کلام ، قصد دارم روال رو به زندگی لذت بخش تغییر بدم ، مطالعه می کنم برای این که از نظر روحی برای من لذت بخشه

پروژه میسازم برای این که از ساختن و پول در آوردن لذت می برم ، هزینه می کنم و فضای اطرافم رو باب میلم تنظیم می کنم تا با ارامش بیشتری به کارم ادامه بدم ، برنامه ریزی میکنم برای این که خوشحالم از این که از روز های زندگیم بهترین استفاده رو میبرم ، و کلی لذت هایی که آدم خیلی راحت می تونه با این زاویه دید و روش فکر کردن پیدا کنه و زندگیش رو به این نحو ادامه بده .

یه جمله هست که میگه : در جوانی تلاش کن (سختی رو تحمل کن ) تا در آینده لذت تلاش ها تو ببری ...ولی من دیگه قصد ندارم لذت های روحی و آرامشم رو در دوران جوانی از زندگیم حذف کنم و برای روز های میانسالی نگهشون دارم... از همین الان که یک جوان دانشجوی 23 ساله هستم ، همین لذت ها بهترین و بی پایان میتونه باشه و خیلی خوبه از این که در دوران جوانی بخوای از زندگیت لذت ببری .