بسم الله الرحمن الرحیم
بعضی مواقع انسان در شرایط سخت و بحرانی که تحت فشار زیادی قرار میگیره ، ذهنیتی دور از منطق رو در پی داره که بعد از پایان شرایط سخت متوجه بی اهمیتی موضوع میشه.
قبول دارم که ، کنکور مشخص کننده مسیر زندگی شخصه ، اما زندگی به یه کنکور 4-5 ساعته وابسته نیست .
 در ایام کنکور از تمام زندگی و خواب و تفریحات و خیلی چیز های دیگر که به نظرم از دست دادم و بسیار آسیب رسان بودند از جمله کم خوابی، و خیلی چیز های دیگری که گفتنشان مهم نیست...
حرف برای گفتن زیاد هست ، اما یک جوان هدفمند بایست به اعتقاد اهدافش پایبند ماند و بداند که شاید صلاح بر آن چیزی نیست که خودش خواستارش است.
به هر حال از این کنکور مافیایی گذشتم و وارد حیطه دانشجویی شدم ، اما در رشته ای که به عنوان هدف مد نظرم نبود .

در دوران راهنمایی به این رشته علاقه هایی داشتم که دبیرستان به رشته تجربی رجوع کردم و کلا از ذهنم پاک شد ; درواقع بعد از دومین کنکور ، قرار بر این شد که یک رشته از دانشگاه آزاد اسلامی ثبتنام کنم تا یک سال معافیت برای کنکور داشته باشم.

رشته مهندسی پزشکی ، رشته مورد علاقه دوران راهنمایی ، البته بین چندین رشته تصمیم گرفتم که این رشته رو انتخاب کنم(بیوتکنولوژِی و زیست شناسی سلولی ملکولی و میکروبیولوژی و پرستاری و...)
در ایام قبل از دانشگاه که فرصتی برای استراحت بعد کنکور بود ، دوستان و اقوام ، مثل دوستان بقیه پشت کنکوری ها شروع به سوالات و نصیحت هایی کردند که نادیده گرفتم و با جواب دادن های «باشه بهش فکر میکنم» رو حرفم پایبند بودم که بایست ، کنکور سوم هم شرکت کنم (حرف حرف خودم است و تمام).
در این حال و هوا می گذشت تا این صحبت با یکی از دوستان موفق در حیطه رشته برق که دانجیوی دانشگاه تهران ( فکر میکنم دانشگاه نصیر یا امیر کبیر) باز شد.
صحبت های بینمان رد و بدل شد و نظرم رو تا حدودی تغیر داد.
خلاصه بعد از تحقیقات فراوان راجب رشته مهندسی پزشکی به نتایجی رسیدم که این رشته واقعا رشته ی مورد علاقه بنده هست و با وجود ناشناس بودن این رشته در ایران چه موفقیت هایی که میشه در کشور عزیزمان کسب کرد.

این خاطره را با یک جمله به پایان برسانم:
بایست به خودمان یادآوری کنیم که هدف از خلقت انسان عبودیت است و تمام