صدا مبهم شنیده می شد «بلند شو! ... » چند مرتبه این صدا تکرار میشود تا کم کم هوشیاری به من بازمیگردد ، «بلند شو! الان نمازت قضا میشه!»؛
ساعت خواب کاملی نداشتم و و خیلی سخت بود که از روی رخت خواب گرم و نرم بلند شوم و برای وضو گرفتن مسیر روشویی را پیدا کنم!
به هر حالتی شده نماز را خواندم و مجدد به رخت خواب برگشتم...
اصلا شبیه به اولین هفته انقلاب درونی نبود!
ولی یک اشتباه خوب باعث شد که
تقریباً تمام نوشته‌های این وبلاگ با محوریت خودسازی نوشته شده‌اند. گاهی که به آن‌ها نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم شاید این‌طور به نظر برسد که نویسنده‌اش فردی منسجم و متفکر است — یا برعکس، کسی‌ست که صرفاً تلاش می‌کند شبیه روشنفکرها بنویسد!
واقعیت این است که بیشتر این مطالب حاصل لحظاتی خاص از زندگی‌ام هستند؛ لحظاتی که تحت‌تأثیر شرایط درونی یا بیرونی، نیازی در من شکل گرفته برای نوشتن و بیرون ریختن افکارم. البته نمی‌گویم این نوشته‌ها ارزش محتوایی بالایی دارند؛ شاید حتی خیلی ابتدایی به نظر برسند. اما چیزی که مهم است، این است که هیچ تلاشی برای ظاهرسازی در آن‌ها نکرده‌ام.
این وبلاگ ناشناس است. هیچ نام و نشانی از من در آن نیست. بازدیدکننده‌ای اگر هست، اتفاقی از اینجا رد شده است. اما با همه این‌ها، برای من، نوشتن شکلی از خودشناسی است. کمکم می‌کند افکار پراکنده‌ام را سر و سامان دهم و کمی عمیق‌تر به آن‌ها فکر کنم.
